Грустные истории о любви

Трывожныя зоркі глядзелі ў акно,
На шыбах марозных трымцелі,
I ціха сняжынкі ляцелі
У светлую ноч за гумно.

I сумна да болю, да плачу было,
Чаму – і дасюль невядома.
Душа вырывалася з дому
I ўдалеч плыла за сяло.

Трывожныя ночы – радзей і радзей,
I штосьці святое я трачу.
Заплакаць бы шчыра – не плачу,
Трываць навучыўся ў людзей...

Янусь Малец