Грустные истории о любви

Зноў маіх вуснаў пякучая памяць мне нагадае
Шыю і плечы, і грудзі, і смочкаў спелых чарэшні...
Грэшны, канешне, ды зноўку бяссонне мяне спавядае —
Ведаю, — грэшны.
Ведаю, — смешны.

Ды пальцы прыгадваюць прагна, зацята
Спіну і сцёгны, і незагарэлыя дзве палавіны...
Вінны, канешне. Ды, Божа! — якое было гэта свята! —
Дзякую, Божа, хоць каяцца мушу, бо ведаю — вінны.

Кленчыць павінны, ды помняць упарта пажадныя вочы —
Як ты свяцілася ў цемры, — Світальнае грэшнае дзіва!
О, як жахліва прачнуцца пасля без цябе сярод ночы,
Як у пустэльні — пякельна, самотна, маркотна, жахліва...

О, як тужліва, душа мая, з лёсам звыкацца жабрачым,
Кожнага слова аскепкі збіраючы — на апраўданне;
I разумець безнадзейна, што мне апраўдацца няма чым;
I не прасіць даравання.

Рыгор Сітніца