Грустные истории о любви

Прывыкаю штодзень да скаваных пачуццяў,
быццам хворы, прыбіты да ложку надзей.
Мне лягчэй да сябе, да сапраўднай, вярнуцца,
чым дарэмна шукаць звышсапраўдных людзей.
Не чакае душа над жыццём перамогі,
бо аднойчы яе надламала жыццё.
Не чакаю і я нічыёй дапамогі,
толькі сценам даверу скупое ныццё.
I яшчэ адзін дзень, быццам шэрая пляма,
адбаліць, адляціць і загіне ў агні.
Толькі цень мой заплача над смешнаю драмай
і пацягне далей забыцця камяні.

Наталля Дзівіна