Грустные истории о любви

Пад небам колеру меднага купарвасу
на размякчэлым асфальце пакідаючы сляды
я брыў з застыгла-абыякавай грымасай
вірлівым праспектам у прышлае Нікуды.

I жалезабетонам акуты не марыў пра ўцёкі
ў край дзе ногі сцюдзёнай расой казытала
і ў целе бетонным маім гарачым ад спёкі
у тахт майму кроку тахкала сэрца з металу.

Ад псеўдахараства навачасных будынкаў
помнікаў безназоўнага часу і спустошаных душ
у твае Траецкае прадмесце старасвецкія абдымкі
я хаваюся як у густую траву хаваецца вуж.

Чырвань тваіх дахаў
будзе да скону зрок мой лашчыць
і я ані зварухнуся нават і тады
калі мяне ў тоўшчу асфальту
ўтрамбуе асфальтаўкладчык
пракладваючы новы і шырокі праспект у Нікуды.

Алег Мінкін