Грустные истории о любви

Маленькая дзяўчынка
стаяла перад Богам на каленях.
Маліла: памажы мне –
згубілася, не ведаю, не веру…
Маліла: дай дажыць мне
хаця ж бы толькі ночку да світанку.
А не… даруй за ўсё
і беражы каханых матку, татку…

А Бог маўкліва слухаў з вышыні
дзіцячыя малітвы.
І не было мо часу памагчы
і выцягнуць з той дрыгвы.
Дзяўчынка памірала,
і побач ўжо ні веры ні надзеі.
“А мо шчэ утрываю, мо выжыву –
не замяце завея?…”

А за вакном мароз
малюе сваё свята зноў на шыбах.
Мяцеліцай занёс
вячорак шлях ад дому да магілак.
Дарога за вакном
у месяца святле зачаравана.
Дзяўчынка спіць даўно,
малітва пацішэла і апала.

Бог цяжка уздыхнуў.
Мо проста не хапіла часу...
Дзяўчынка разам з ім
аддала свой апошні подых разам.
І вецер гэтак млосна застагнаў
у коміне, тужліва.
Мароз заказытаў
пасля пяшчотай свежую магілу.

Маленькая дзяўчынка
стаяла перад Богам на каленях
Маліла: памажы мне –
згубілася, не ведаю, не веру…
А Бог маўкліва слухаў з вышыні
дзіцячыя малітвы.
І не было мо часу памагчы,
ды выцягнуць з той дрыгвы…

Надзея Кухарчык