Даўно пара пасталець.
Духмяны хлеб на стале.
Ласка світальней хлеба.
Вочы мае і неба.
Між імі —
хмараў разгон
і хмары
тваіх валасоў.
I з незапомных часоў
звоніць вятрыска ў звон.
А ты далёка паехаў
ад сэрца свайго —
спарыша.
За тысячы гнуткіх рэхаў
цябе завяла душа.
Дарвецца,
куды захоча,
у свет бясконцы,
як век.
Твае неспакойныя вочы
глядзяць з-пад маіх павек.
Данута Бічэль-Загнетава
Комментарии
2 года 14 недель назад
2 года 14 недель назад
2 года 15 недель назад
2 года 15 недель назад
2 года 15 недель назад
2 года 15 недель назад
2 года 15 недель назад
2 года 16 недель назад
2 года 16 недель назад
2 года 16 недель назад