Грустные истории о любви

Даруй мне, што вырас ідыётам,
Даруй мне, што слова не трымаў,
Што дурасцю прыкрыўся, бы намётам,
Тваіх хваробаў сэрца не ўспрымаў.

Блукаючы сярод чужых кастрышчаў,
Я ў попеле шукаю вагулёк,
Каб зноў палала полымя, што знішчыў,
Каб ў сэрцы струмяніўся галасок.

Дарма бягу ад восеньскага спліну:
Ад праўды, ад сябе – не уцячы.
І вецер, як заўжды, халодзіць спіну,
І подых твой мне мроіцца ўначы.